یکی را دوست دارم 
ولی افسوس او هرگز نمیداند 
نگاهش میکنم شاید 
بخواند از نگاه من 
که او را دوست می دارم 
ولی افسوس او هرگز نمیداند

به برگ گل نوشتم من 
تو را دوست می دارم 
ولی افسوس او گل را 
به زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند

به مهتاب گفتم ای مهتاب
سر راهت به کوی او 
سلام من رسان و گو 
تو را من دوست می دارم 
ولی افسوس چون مهتاب به روی بسترش لغزید 
یکی ابر سیه آمد که روی ماه تابان را بپوشانید

صبا را دیدم و گفتم صبا دستت به دامانت 
بگو از من به دلدارم تو را من دوست می دارم 
ولی افسوس و صد افسوس 
ز ابر تیره برقی جست 
که قاصد را میان ره بسوزانید 
کنون وامانده از هر جا 
دگر با خود کنم نجوا 
یکی را دوست می دارم 
ولی افسوس او هرگز نمیداند